Ze willen een baby, die twee zonen van me. En naar het schijnt moeten die moeder en vader daarvoor zorgen, liefst nog redelijk snel want “het is wel al vakantie, hé!”. Benne geeft de voorkeur aan een zus, kan hij samen met haar zijn nagels lakken dan (“we zijn al met zoveel jongens hier…”). Fries heeft gewoon de voorkeur aan een tweede vriendje voor het geval hij Benne beu is.

De naam is er ook al: de baby -voor alle duidelijkheid: volledig fictief- zal met de ongetwijfeld prachtige en passende naam Danaë door het leven gaan. Genoemd naar Bennes liefje-van-de-dag. Ik zie ze al helemaal voor mij: ons Danaë 🙂

Als moeder dan zegt dat zo’n baby’s wel erg veel huilen, en dat dat toch niet leuk is voor twee zo’n grote jongens, dan schudden ze hun hoofd. Niets van, want toen ze zelf klein waren deden ze dat ook, maar dat was lief. Waarop Benne een combinatie van lief gejank en vrouwelijk gemekker laat horen. Waarop Fries in z’n platste West-Vlaams zegt: “Zég mama, toen ik baby was, kon ik niet huilen, ik kon alleen maar bleitn“.

De klakkende tong ontbrak er nog net aan. Mocht het kleine kind niet zo allergisch zijn aan beestjes, ze kregen allebei een cavia. Danaë de cavia, dat spreekt voor zich.