Ze lopen je soms voor de voeten, net als je met een volgeladen kruiwagen naar buiten wil lopen. Hun gezeur neemt lineair toe met je eigen vermoeidheid. Ze starten een ruzie op momenten dat je gewoon stilte wil. In hun kamer ligt altijd net iets teveel speelgoed en ze slapen bijlange niet zo vroeg als je zou willen. Als je ze dan eens een half uur alleen laat valt de oudste uit een boom met als gevolg een schaafwonde om u tegen te zeggen. Net als je propere kleren wil aantrekken verdwijnen ze richting één van de andere huizen, waardoor je dus op zoektocht mag en nog een uur stofwolkjes achterlaat bij elke stap die je zet.

Is dat lastig, zo verbouwen met kinderen? Neen, want die helpen daar toch niet bij. Is dat lastig, zo tijdelijk boven wonen? Neen, want dat is best gezellig. Is dat lastig, dat schuldgevoel dat je ze niet genoeg aandacht geeft? Nogal. Wetende dat ze eigenlijk weinig aan hun vakantie hebben gehad (behalve als dozen in- en uitpakken een hobby van ze zou zijn), dat ze nu wat teveel alleen moeten ‘tsjoolen’, dat de hele tijd vreemd volk in je huis hebben ook niet echt fijn is voor die zonen, … dat piekt nogal.

Om maar te zeggen beste aannemer: graaf! werk! bouw! voeg! en verdwijn! zodat we eens een zondag kunnen uitslapen, een voormiddag in de zetel hangen, een namiddag gewoon onnozel doen, een avond zonder tijdsdruk aan tafel kunnen zitten. ’t Is niet voor mij, ’t is voor de kinderkens. Of nee, ’t is wel voor mij eigenlijk, opdat dat schuldgevoel wat zou weggaan 🙂

Trouwens, de dag dat je kinderen niet meer onder de indruk zijn als je zegt dat er morgen een grote kraan komt dan weet je het ook wel: ze hebben het echt gehad 🙂