Ik ben al heel vaak gestart met lopen en voorlopig al één keer minder dan heel vaak gestopt. Regen is één excuus, de zonen zijn 3 excuses. Zo zit ik aan vier en dat is telkens genoeg om in de-week-met-kinderen niet te lopen.

Tot er sprake was van een helder moment en er overwogen werd om de zonen mee te laten lopen. Zij bewegen (nog meer), ik ben eens weg van de huis-, tuin- en keukenbeweging van die week én ze krijgen het opvoedkundig geheel verantwoorde beeld van een moeder die me-time maakt, dit sprankelend weet te combineren met quality-time met de zonen, uiteraard overgoten met gegrap en gegrol tijdens het lopen (voor mij) en fietsen (voor hen). Oh ja, als we lachen zijn onze tanden tandpastawit. En mijn haar ligt heel erg hard in de plooi.

Soit. Zondagnamiddag. Twee derde van de kroost was naar de Chiro, het jongste derde deel bleef. En er zou gefietst worden. Daar was hij al sinds twee dagen op voorbereid. En hij zag het nog zitten ook. Het kon niet beter worden. Kind warm ingeduffeld, moeder in loopkleren en weg was dit olijke duo voor wat meer een mentale uithoudingstest zou worden dan een fysieke inspanning.

De geplande route (5K) werd na 50m enigszins ingekort. Na een herevaluatie op 100m werd het uiteindelijk dit:

Zie je’t? Toch wel een persoonlijk record: mijn eerste 2-4 km hardlopen. Ze weten je wel te motiveren nadat je toch al een paar keer wat meer hebt gehaald.

In die drie kwartier en 3 kilometer had ik heerlijke bindingsmomenten met Zoon3 (noteer wel of geen sarcasme naar eigen goesting):

• “Maar dat is veel te snel!” – ik was naast hem aan het wandelen.Wandelen!
• “Niet zo snel mama” – ik loop voor hem, al zwaaiend, achteruit zelfs.
• “Oh stop, mama, een nootje” – stapt van de fiets en zoekt de noot. Vindt de noot binnen de halve minuut terwijl moeder op en neer staat te springen.
• “Oh stop, mama, een nootje” – zie hierboven, maar vindt de noot niet. Moeder stopt met springen en zoekt mee.
• “Mama, ik kan niet mee” – elke drie minuten dat hij geen noot aan het zoeken was, terwijl ik gewoon naast hem wandelde.
• “Mamaaaaaah!!” – in ongeveer de helft van de gevallen dat ik een sprintje wou trekken presteerde hij het om van zijn fiets te vallen.
• “Oh, maïs! Kijk, 1, 2, 3 maïsen! Maar kijk dan toch mama!”
• “Maar er ligt hier modder” – en toen wou hij niet meer rijden. Wel wandelen terwijl ik met fiets aan de hand door de modder mocht stappen.
• “Ik heb het warm van al dat fietsen” – hij had de juiste kleren aan. Ik had kleren aan om een half uur te lopen. Dan doe je geen wollen parka aan. Ik heb koud gehad vandaag.
• “Appeltjes!” – en toen zijn we beginnen appels rapen en hebben we thuis een cake gebakken. Dat kon omdat ik een douche had uitgespaard. Karma was me genadig vandaag.
• “Maar wij hebben iets leuks gedaan vandaag, hé mama?” – om indruk te maken op twee in de kofferbak gegooide moddermormels.
  

  

  

  

Kind3 ziet appeltjes en stopt. Uiteraard | Moeder bakt cake en krijgt een beter humeur | Modderkoffer | Moeder eet van de cake en krijgt een nog beter humeur.

Eigenlijk alleen maar om te zeggen: lopen met een kind dat nog trager fietst dan ik slenter, dat doen we niet meer.

Iemand hier ervaring mee? Hoe hou ik drie koters 30 tot 60 minuten bezig zonder dat mijn huis afbrandt, ik 10 loltelefoontjes krijg van hen, er eentje ontsnapt of ze elkaar het hoofd inslaan met één van mijn handtassen?