Gisteren belde ik naar de secretaris van Sinterklaas. U weet wel, daarvoor heeft u een geheim nummer en speciale cijfercode voor nodig. Eens je verbonden bent moet je dan nog het antwoord weten op de geheime vraag en dan pas krijg je de secretaris van Sinterklaas aan de lijn. Die secretaris was druk bezig met het samenstellen van de agenda voor de komende week. Ik vroeg hem of hij onze aanvraag had ontvangen. De secretaris bevestigde en zei dat onze aanvraag ontvankelijk werd verklaard door een speciale commissie van hulpsinten en pieten. En dat ze langskomen op 2 december. En speciaal voor ons is het de enige echte Sinterklaas die langskomt. Het uur moest nog nagekeken worden, want die Sint is natuurlijk wel een heilig man, maar deze dagen heeft hij ook zelf handen te kort.

Wij kijken er naar uit. De ouders meer dan Benne, en zeker meer dan Fries. Toen ik Benne gisteren vertelde dat hij Sinterklaas nu echt zou gaan zien zag ik duidelijk dat die kleine vent dat nog niet helemaal begreep. Wat hij wel begrijpt is het ‘schoentje zetten’. Niet één (voor hemzelf), niet twee (hemzelf en broer), maar 7 schoenen zet hij. Om duidelijk te maken hoe braaf hij wel is, en hoezeer hij die snoepen wel verdient.

U mag ons komende dinsdag verwachten met een wazige blik in de ogen, misschien zelfs wat gebleit van ontroering (want ja, we zijn weer wat oververmoeid en dan komt dat traanvocht wat vlugger dan anders). ’t Feit is dat ik intussen vol overgave Sinterklaasliedjes zing voor Benne en Fries. Op verzoek. Benne zegt ‘boot’, ‘bonne bonne’, ‘kapoentje’, … en dan weet deze jukebox dat ze haar mond weer mag opentrekken.

Jeeeij, de Sint komt!