Je kan je kind niet genoeg voorbereiden op een bezoek van de Sint, vinden wij. Het is voor niemand geestig als die heilige man en zijn helpers bij je thuis langskomen en één of twee kinderen het dan meteen op een krijsen zetten. Fries heeft baardmans nog nooit vanzeleven gezien, Benne al meerdere keren met succes, maar een kind vergeet snel na een jaar zonder Sint. We besloten de tacktiek van ‘gradual exposure’ toe te passen. De Sint als spin. Eerst was er de intrede van Sinterklaas in A’pen, daarna volgden de programma’s waarin de Sint werd opgevoerd, zoals Dag Sinterklaas. Beelden waar ook mama ontzettend graag naar kijkt. Als derde stap was er het bezoek aan het huis van de Sint om dan komende dinsdag de eigenlijke schootsessie te hebben.

Over dat huis. *twinkel twinkel* *zucht*. Die ogen van Benne, die blik vol vertrouwen, die angst die er totaal niet was, die gretigheid om handjes te geven aan Pieten (honderden!) en Sint. Het meedansen met de Pietenfanfare, het meezingen met die liedjes. Die ogen van zijn mama, dat verwachtingsvol kijken en hopen dat ze ook even mocht kind zijn, ongegeneerd in de handen klappen en ‘jeeeij’ roepen, heerlijk naïef kunnen zijn. Echt waar: dat is de moeite om daar als grote mens binnen te gaan, met of zonder kinderen. Om die tutjes te zien die de Sint al al die jaren bijhoudt, om een oudere man te zien die zijn eigen tutje na al die jaren terugziet, om die heerlijke zwarte pieten die je kind helpen bij het uit de schouw glijden, bij het trappenlopen, … Wij waren redelijk overbodig.

Het is ook een magisch huis: twee volwassenen en twee kinderen zijn er binnen gegaan. Na een uur kwamen er vier kinderen terug buiten. Danku Sinterklaas, danku Zwarte Piet. Mijn brief is onderweg! Foto’s ook.