“Liefste mama, wil je even luisteren? Ik moet iets in je oor fluisteren. ’t Gaat over mij, ’t gaat over jou. Weet je dat ik heel veel van je hou?”

Elk woord werd uitgesproken alsof het iets broos en breekbaar was. Hij stond te friemelen aan zijn vingers, was zenuwachtig voor zijn eerste georchestreerde performance. Na de eerste twee zinnen zat hij vast. Het ging niet meer, zei hij. De vraagtekens in zijn ogen, wist niemand nu wat er kwam? Nog eens proberen, weer niets. Dan moest dat pakje maar vlug open gemaakt worden. Met de tekst erin, en toen zegden we het samen. Hij zo trots op zijn geschenk, ik zo blij met mijn juwelendoosje en pasta-armbandje.

Smelten, huilen, blij zijn, trots zijn, je zoon al te groot vinden, hem nog zo klein vinden. Je afvragen of je wel liefde genoeg zal hebben om heel je leven jouw alles  lief te hebben.

En dat geldt ook voor mijn jongste zoon. Zonder gedichtje en zonder klank, maar met des te meer beeld en een even fijn kadootje.

En nu kunnen we er weer tegen voor een jaar 🙂