’t Zal allemaal wel mooi zijn ’s nachts en zo, en ook overdag is het van ver redelijk indrukwekkend. Maar als je erop loopt is dat maar een vreemd gevoel. Lawaai, gejengel, bliep bliep, toenke toenk, boem boem, zoef dzjief, wiiiieeep, … gecombineerd met het arsenaal aan lichtjes waar zelfs een zomerse sterrenhemel niet tegenop kan. Het was fout van ons (blondie hier en collega K.) om die pier overdag te gaan bekijken. Zo zie je meteen wat voor mankementjes er aan dat houtwerk zitten, hoe oud en onverzorgd alles is, hoe ongelooflijk mistroostig het hele gedoe wel is, wat een tristesse daarvan afstraalt. Vergane glorie, en toch nog zo levendig. Zoveel momenten zijn daar al beleefd en zoveel mensen zijn daar al gepasseerd: eerste liefjes, eerste break-ups, zatte nonkels, verdwenen kinderen, depressieve moeders, twinkeloogjes, tienermoeders op stap, jolijtige baasjes, oude elegante dames, eenzame mannen, de laatste pond van de maand inwisselen om toch maar de one-armed bandit meester te kunnen, al je zakgeld verspelen om die nieuwe Wii-toepassing te kunnen winnen, …

Een fotograaf met 1. een fototoestel en 2. oog voor detail en 3. nostalgie en 4. een zekere vakkennis zou hier prachtige, warme, glorierijke beelden van kunnen schieten. Mij ontbreekt het voorlopig aan 1. en voor eeuwig aan 4.