Benne heeft een krentenbaard. Fries heeft een krentenbaard. Niet echt, want het is geen baard op hun gezicht. Benne heeft het op zijn billen, Fries op zijn schouder en op de borststreek. Een krentenbaard is Nederlands voor impetigo. Dat schijnt een huidinfectie te zijn, bacterieel dan nog wel. Dat begint met een wondje, waar een bacterie inkruipt (staphylococcen zo u dat wenst), en dat verspreidt zich. En dan krijgen die kinderen blaasjes, met vocht, en de blaasjes springen, waardoor dat vocht zich verder verspreidt. En nieuwe blaasjes maakt. Ze besmetten elkaar de hele tijd opnieuw, nog eens, overnieuw. Maar sinds gisteren is alles strikt gescheiden, en leven we hier in een superhygiënisch huis. Handen ontsmetten, washandjes en handdoeken strikt gescheiden, doeken koken na gebruik, wondjes afdekken, kleren één dag aandoen en de wasmand in, zowel die van overdag als ’s nachts, nageltjes kortgeknipt, … ’t Is niet gevaarlijk, je krijgt het wel gemakkelijk maar ’t gaat ook gemakkelijk weer weg. Met een klein beetje moeite van ouderswege.

En zo heb ik onze huisarts terug gezien nadat ik haar 6 maanden heb gemist wegens zomer en het volstrekt gezond-zijn van mijn twee koters. Ik vertrok en zei: “Tot binnen een maand!”, want de school is begonnen, de herfst is op komst en een nieuw leger bacteriën en virussen zingt de strijdliederen en staat klaar om mijn zonen te overmeesteren.

Oh, En als dit hierboven onder de categorie ‘ambetante schrijfstijl’ valt: lees dan vooral niet het boek van Robert Vuijsje, ‘Alleen maar nette mensen’. Ik heb me er door geworsteld, maar weet echt niet wat ik ervan moet vinden. Vreemd boek, niet mijn ding, even verfrissend om te lezen, daarna vooral meer van hetzelfde. Of ik heb het weer niet goed begrepen waarom dat boek die prijs heeft gekregen. Geef mij maar ’t boekske van Dimitri. Dat ’t met veel plezier gelezen is, dat.

En zo krijg ik Robert Vuijsje en impetigo in één post. Als dat niet boeiend gaat zijn voor de Google-machinerie zeg.