Namen voor zonen had ik hier al eens vermeld. Namen voor dochters zijn bij ons nog nooit ter discussie gekomen omdat we telkens al relatief vroeg wisten of ’t een ventje of een vrouwtje zou zijn (leve de vlokkentest, ahum).

We zijn het er (nu) redelijk over eens dat als er hier ooit ten huize nog eens een ongelukje gebeurt, en dat ongelukje na de zoveelste echo ook vrouwelijk blijkt te zijn, het kind de naam Janne zou meekrijgen. Een naam die ik al jaren graag hoor en die verwijst naar mijn grootmoeder Jeanne. Maar eigenlijk is Janne tweede keus. De naam Stiene (naar mijn moeder Christine) hoor ik liever, maar daar is de wederhelft minder voor te vinden, u moet hem maar eens vragen waarom.

Des te blijer ben ik dus te horen dat er sinds vandaag een kleine Stiene (Stieneke of Stientje) meer op de wereld mag rondfladderen. Proficiat aan Joke, Steven en grote zus Lente!!!!