Wat ik me zo nu al een paar dagen afvraag als ik al die mooie FB-foto’s zie, al die schone verhalen over veel, heel veel tijd met de kinderen, over veel creatief bezig zijn, over uitstappen en zo: hoe doen al die moeders dat?
Ik ben ervan overtuigd dat alle moeders werken. En je hebt er die voltijds buitenshuis werken. En die dus (als ze geluk hebben) om zes uur ’s avonds thuis zijn. Of soms eens eerder, als er geen opvang is en er eens aan de schoolpoort mag (ja, mag!) gewacht worden. Als het meevalt heb ik dus per dag zo’n drie uren die ik samen met mijn twee helden kan doorbrengen. En laat die drie uren dan nog eens de spitsuren zijn waarin er moet gewassen worden (1x), tanden gepoetst (2x), van apotheker gespeeld (2x), schoolboekjes opvolgen, eten (2x), afruimen (2x) en hele huishoudelijke kluts (120x). Dus schiet er nog zo’n uurtje over om opvoedkundige dingen te doen. Om samen te kleuren, te puzzelen, spelletjes te spelen. Ze te zeggen dat ik ze graag zie, ze uit te leggen waarom ik weer zo lang weg was en waarom ze me morgenvroeg niet zullen zien.
En soms vrees ik dat dat niet genoeg is. Dat ze een gigantische achterstand gaan hebben omdat ze niet genoeg hebben gepuzzeld, gekleurd, geknipt, gehamerd, getekend, kortom: gekleuterd. Omdat ik dus te weinig thuis ben, vrees ik dan.
En dan lees en hoor je die leuke verhalen uit de kerstvakantie over luie kinders, hyperkinetische kinders, vervelende kinders, lieve kinders, … en dan denk ik: ik heb maar weinig van die verhalen. Of ik onthou ze gewoon niet. En in tweede instantie: was ik maar steenrijk getrouwd, zodat ik hele dagen kon moederen, afgewisseld met kuren en kappers allerhande. Of: ik zou misschien in ploeg kunnen gaan werken zodat ik in de namiddag thuis ben. Of gewoon eens beginnen meespelen met de lotto?
Om dan te besluiten dat ik het niet zo heb voor kuren en kappers, dat ik pas een ochtendmens zal zijn in het laatste stadium van dementie en dat ik hopelijk niet lelijk genoeg ben om de lotto te winnen. En dat ik in plaats van hierover te zagen, maar beter eens aan hun foto-album begin.
The Sassy Squad 
Toen mijn kids klein waren heb ik er bewust voor gekozen niet meer te werken en fulltime moeder te zijn. Hun vader was kostwinner. achteraf gezien niet handig om zoveel jaar uit het arbeidsproces te zijn, terugkomen is moeilijk.
Ik heb wel van die verhalen, maar ik heb ze ook opgeschreven, anders had ik er vast niet zoveel gehad of herinnert. En ik stopte memorabele dingen in een koffer met herinneringen, voor later, beide kids hebben die koffer meegekregen. Vanaf hun eerste babytruitje tot aan de laatste uit huis momenten verzamelt in een mooie oude koffer.
Laat je niet opjutten door hoe anderen het doen, volg je eigen modus. het gaat om de liefde die je ze geeft.
Ik heb ook zo’n koffer. Met daarin ook wel al hun kunstwerken (of diegene waar toch iets op uit te maken valt), eerste kleertjes, boekjes, … maar ik zou dat nog liever een beetje meer gestructureerd zien. Foto-albums zijn er dus niet, voorlopig 🙂
Hier moeten we ook met z’n 2-en full-time werken, want van lottowinst is hier jammer genoeg ook geen sprake. Integendeel, die oranje formuliertjes lijken soms een kweekprogramma opgezet te hebben in onze brievenbus … Waar ik vroeger (ten huize ouders) stond te spingen om de brievenbus te legen, zou ik het nu eens een dagje overslaan, hihi.
Enfin, op de werkdagen zie ik mijn Kleine Frutsel één uurtje ’s ochtends (wassen, kleden, haast je haast je …) en maximum twee uurtjes ’s avonds (al is het vaak wat minder, ze is zo moe na school), dus dan wordt hier ook enkel gesparteld met eten, wassen, schooltassen leegmaken, boodschappen doen. Maar ik zit in het onderwijs en dan zijn er natuurlijk de broodnodige vakanties … en dàn is er hier eens tijd voor al die andere dingen, oef. En dan heb ik echt een zee van tijd natuurlijk. Maar in al die schoolweken denk ik ook wel eens wat jij hierboven schrijft … maar dan denk ik aan wat ik in een magazine las een tijdje geleden : je moet proberen om een goed-genoeg-mama te zijn ! Niet heelder dagen proberen om én pannenkoeken te bakken, én te knutselen, ondertussen er hypervrouwelijk bij te lopen en het hele huishouden op rolletjes te hebben, terwijl je ook nog eens de meest fantastische verjaardagsfeestjes in elkaar bokst. Dat is niet leefbaar ! Allé, ik kan dat niet hoor. Ik knor ook wel eens, zelfs al is het vakantie, dat ik écht geen zin heb in een spelletje en dat ze even alleen moet gaan spelen. Wie niet ?? We doen ons best en we aanvaarden onszelf als GG-mama’s (goed-genoeg-moeders dus), schijnt dat kinderen daar uiteindelijk gelukkiger van worden. Hoera ! :-)))
Jaaaah! Dat is nu eens peptalk! Laten we een GG-mama-club oprichten! Ik ben zo content dat ik niet de enige ben 🙂
vragen en bedenkingen die iederen werkende mama zich wel eens maakt zeker
maar die kids van ons komen er wel 😉
Ik denk dan altijd: ze gaan zich tenminste goed zelf kunnen bezighouden 🙂
Hier van’t zelfde. En dan dat schuldgevoel dat je er gratis en voor niks bijkrijgt.
En als het vakantie is, zijn er dan nog schuldgevoel solden: dubbel voor de prijs van één 😉
Hier is het ook van ’t zelfde hoor. In ’t slechtste geval om 18u thuis, en om 18u30/19u kids in bed wegens doodop … Ik zat gisteren al een verlofplanning op te maken voor het ganse jaar en normaal gezien zouden we buiten het seizoen nog eens op reis gaan, maar toen kwam meneer schuld (of is het mevrouw?) om de hoek loeren, want dat betekent natuurlijk weer een weekje minder verlof als de kinderen vakantie hebben …
’t Is mevrouw schuld, typisch vrouwelijk 🙂
Ik zie mijn dochter op weekdagen welgeteld 45 min, waarvan 15 min in de ochtenrush. Maar op één of andere manier voel ik me niet schuldig ten opzichte van haar (haar papa is twee uren vroeger thuis dan ik & de manier waarop ze rond mijn nek vliegt ’s avonds doet alle zorgen dienaangaande wegsmelten), maar eerder ten opzichte van mijzelf. En misschien ook wel ten opzichte van mijn baas en collega’s die nu al twee jaar mijn gezaag hierover moeten aanhoren. Maar er komt beterschap: binnenkort mag ik op woensdagen thuis werken.
Alle quality time die ik tijdens de week mankeer haal ik wel dubbel en dik in in het weekend. Gevolg: ik ben de allerslechtste huisvrouw op de planeet. Maar dat is dan maar zo.
Oh en van zodra ik een beetje moet overwerken zie ik haar helemaal niet. Behalve dan die 15 min. ’s ochtends gedurende dewelke haar Chuckie-gehalte niet te onderschatten is. Dat komt ervan als je een langslapertje om 6u uit haar warme bedje plukt.
(En krijg ik dan nu die award voor zieligste comment-gever? ;))
Je krijgt je award 🙂 Naast die van mij als zielige blogster van het moment 🙂 Maar ’t is zo herkenbaar, behalve dat deel van het weekend waarin ik dan nog eens probeer mijn huishouden te doen en de zonen daar dan ook soms voor moeten wijken (“Zit nu eens stil in de zetel, mama is de woonkamer aan het kuisen”, “Kijk maar naar een film terwijl mama de badkamer kuist”, “Puzzel maar een beetje terwijl mama de strijk doet”, …)
Nog even een nuance: een boekske lezen of een beetje haken met een half oog op dochterlief gericht valt voor mij ook onder “quality time” hoor. 😉 En als er wordt gekuist (gelukkig hebben we af en toe bezoek waardoor ik me wel met mijn huishouden moet bezig houden :D) dan gebeurt dat wanneer ze wakker is. Haar middagdutje is namelijk mijn “me-time”. Leve middagdutjes.
Verdikke wat klink ik egoïstisch zeg. Maar schuldig? Nah. Een gelukkig kind begint bij een gelukkige moeder.
Zoooo herkenbaar jouw verhaal…
Ik heb wel het geluk dat Ventjelief in ploegen werkt, waardoor hij zowiezo halve dagen bij broer is. En hij zegt meestal ook foert tegen het huishouden en speelt heelder voormiddagen met zoonlief. En dat kan ik alleen maar toejuichen! Af en toe piekt het wel een beetje als ik zie hoe goed ze overeen komen… Maar heel af en toe zenne.
Ik heb het grote geluk van te werken in/voor het onderwijs en dus de schoolvakanties thuis te zijn. En nu zeker veel geluk door mijn zwangerschapsverlof.
En dan heb ik nog schuldgevoel: ik ben ganse dagen thuis maar kan ook niet altijd de meisjes de gewilde (door hen dan) aandacht geven. Omdat Lena moet drinken, omdat Lena krampjes heeft, omdat er ook nog moet gewassen en gekuist worden, enz. Zelfs nu ik thuis ben, moet ik de speelmomenten met mijn twee oudste dochters ook bijna inplannen. En daar voel ik mij dan weer schuldig over. En zo is het echt altijd wel iets.
Vorig schooljaar werkte ik halftijds. Begin dit schooljaar 2 maanden voltijds (en hoogzwanger) en amai! Wat een verschil. Ik weet echt niet hoe ik ooit nog voltijds zal kunnen (en willen!) werken met 3 kleine kinderen. Zoveel stress: qua organisatie en planning en het huishouden. Moeilijk om dat allemaal vlotjes te regelen. En de weekends zijn veel te kort dan. En dan vraag ik me ook af hoe moeders met 2 of 3 kinderen dat doen, zo voltijds blijven werken.
Ploeteren, denk ik. En voortdoen. En vloeken. En zich schuldig voelen.
Maar zoals hierboven al gezegd: de lat ook niet te hoog leggen. Kinderen moeten ook leren zelf hun plan te trekken en alleen te spelen. Een mens kan maar zijn best doen! En ik denk dat we soms meer quality-time met kinderen willen of denken dat nodig is dan de kinderen zelf… Niet dat je ze de ganse dag alleen moet laten spelen natuurlijk 🙂 Maar 15 minuten een gezelschapsspelletje spelen, dat betekent al heel veel voor die van ons, merk ik. Dan kunnen ze weer efkes voort.
Ik maak me ook niet te veel zorgen in hoe mijn kinders dat verteren die weekrush (ik heb wel bewust gekozen voor 4/5, idd een financiele hap en dus de riem toe af en toe maar dat valt allemaam vrij goed mee) maar ik vind het vooral erg voor mezelf (lekker egoïstisch I know) Tiemen is drie! Drie begot, waar zijn die jaren naartoe? En maren wordt binnenkort 1. Waar is die kleine baby… ik vind het heel erg dat ik niet een jaar met haar in de zetel heb kunnen blijven zitten, lekker cosy en dicht bij mekaar en dat ik elke mm, elke gram, elke nieuw verworven vaardigheid met mijn eigen ogen kunnen vaststellen heb op het moment zelve…. . Maar ja, tzou het kind ook beginnen vervelen zijn op den duur niewaar 🙂
Mieke,Mieke,Mieke,laat alles gewoon zijn gangetje gaan .Jullie zijn prachtouders voor Benne en Friesje.En alleen spelen daar hebben ze ook deugd van.Mama en Papa moeten niet altijd naast de kindjes lopen,geef ze ruimte.Even rustig in de zetel zitten terwijl je twee snoepers spelen en dan genieten van hun taal en spel.
‘k Ga d’er een postje aan wijden, zie.
Pingback: Werkende moeders | Nike
Deze voltijds werkende moeder kust haar beide handjes dat ze 35 dagen verlof per jaar heeft (+ de week tussen kerst en nieuw). En dat woon-werk pendeltijd hoogstens 15 minuten is. Maar zelfs dan was er creche en zal er naschoolse opvang zijn.
En eerlijk? Het is goed zo, al moet ik er mezelf soms eens aan herinneren 🙂
Wacht maar tot daar ook nog huiswerk bijkomt ;-).
Luisteren en je kind veel liefde geven. En je vooral niet schuldig voelen, want daar kom je nergens mee.
Ben ik content om dit te lezen. Dat ik niet de enige werkende moeder ben en vooral, dat het niet abnormaal is om eens ‘me-time’ te willen hebben.
Ik troost mezelf dan maar met het gedacht dat het gemakkelijker wordt als ze ouder worden.
Ik voelde me vandaag zelfs schuldig omdat ze twee uur voor televisie zaten en ik zonder te moeten roepen gewoon kon kuisen.
Als Eva nu eens niet van die appel had gegeten, dan was ons leven toch gemakkelijker…
Daarom heb ik vier kinderen gekregen: die hebben genoeg aan elkaar en ik kan lekker werken :-).
Ik denk dat ik hier in het weekend ook eens een postje aan ga wijden. Interessant onderwerp.
Ik heb hier ook zo’n duiveltje op mijn schouder zitten dat af en toe zegt dat het niet goed genoeg is. Als ik om 18u in de crèche kom (die tot 18u30 open is) is mijn Kleine Vent vaak de allerlaatste. En soms breekt mijn hart daarvan, terwijl ik me tegelijk afvraag hoe die andere ouders dat toch doen om hun kinderen voor 18u te komen ophalen… En dan beginnen allerlei scenario’s van halftijds werken enzoverder door mijn hoofd te malen. Maar dan realiseer ik me dat ik echt heel ongelukkig zou zijn zonder mijn werk, dat Kleine Vent het in de crèche zeker niet slecht heeft en daar altijd een leuke tijd beleeft, dat ik in de uren die ik ’s avonds en in het weekend met hem doorbreng er ook echt voor hem ben. En daar trek ik me dan toch weer wat aan op.
’t Is een evenwichtsoefening, vaak een moeilijke, maar we proberen ze zo goed mogelijk te doen en dat is toch wat telt hé. Zoals iemand hierboven al zei: goed genoeg is misschien echt al meer dan goed genoeg.
Ja, als ge te veel van die blogs leest zou je je al schuldig voelen als je niet iedere dag zelf kookt (liefst met groenten vers uit de tuin of anders het biopakket) als ge niet al hun kleren zelf maakt en dan nog een hoop spelletjes met hen speelt. Ondertussen moet uw huis ook spic en span zijn en moet je er zelf ook stralend uitzien. Geloof me: niemand kan dat. Ik probeer mijn kinderen vooral veel liefde te geven, heel veel liefde, want dat is het enige wat ze echt nodig hebben om groot te worden. En ik probeer vooral ook genoeg tijd vrij te maken voor mezelf en Peter, anders trek ik het ook niet.
Hmmm… is niet iedere moeder automatisch een werkende moeder? Er zijn toch maar weinig moeders, al dan niet buitenhuiswerkend, die ganse dagen op hun leeg gat zitten veronderstel ik? Tenzij met geplaatste kinders dan ofzo (als ik het eens grof mag stellen).
Ik heb nu eenmaal het ongelooflijk geluk (is het geluk?) dat ik veel meer dan vele andere moeders met mijn kinderen kan bezig zijn. Omdat we daar als koppel voor kozen, omdat we denken (en vooral hopen) dat het financieel haalbaar zal zijn. De andere kant van de medaille is dan ook, dat de andere ouder van mijn kinderen quasi nooit thuis is en onbeschrijfelijk (en dikwijls onverantwoord) veel uren werkt. Dus zorgden we er maar voor dat er toch één ouder wat meer thuis is. De oudste hier mist haar papa veel, maar hij heeft nu eenmaal het recht en gelijk dat hij na 12 jaar studeren toch wat carrière wil maken, nie? En als hij thuis is, dan is hij ook echt thuis.
Zelf had ik ouders die nooit thuis waren en die alleen maar werkten voor dat eigen huis, twee auto’s, de jaarlijkse reis en veel uiterlijke schijn, tja… ieder zijn keuze, maar ’t zou later -zelf moeder zijnde- niet de mijne zijn.
Hebben kinderen het van moeders die meer thuis zijn een gelukkiger leven? ‘k Geloof daar niks van, in mijn ogen is het nog altijd de kwaliteit en niet de kwantiteit. Mijn kinderen zijn rotverwend op ’t vlak van moederlijke aandacht, met als gevolg dat ze (al dat niet voorlopig) niet alleen kunnen spelen, tja, dat nemen we er dan maar voorlopig bij. Hebben ze het daarom beter of slechter dan andere kinderen? Ik zou daar mijn handen nooit voor in ’t vuur durven steken.
Uithuiswerkende moeders moeten zichzelf en anderen geen schuldgevoel aanpraten, net zoals (semi-)thuisblijfmoeders geen oordel te vellen hebben over anderen en omgekeerd. Iedereen doet toch wat hij/zij denkt dat het beste is in zijn/haar persoonlijke situatie, of ben ik nu volledig naïef bezig?
Tweede paragraaf, eerste zin: ik vind ook dat elke moeder wel een werkende moeder is. En dat er zijn die en passant ook nog eens buitenshuis een halve ménage bestieren. En ik hoop maar dat ik ooit op een dag 4/5 kan werken (kan nu niet met het contract dat ik heb), of toch tenminste voor een poosje. Zodat ik het gras ook eens aan de andere kant gezien heb. En dan ga ik hier nog eens mijn mening smijten, zie.
Ook hier full time met 2 werken, ik pendel elke dag naar Brussel en heb dus ’s ochtends een uurtje alleen met de miniman (wel aankleden en eten en toestanden, maar wij amuseren ons dan eigenlijk wel) en ’s avonds ook een dik uurtje. En af toe zit ik wel eens in het buitenland of kom ik terug vant werk als die al in zijn bed zit. En in het weekend ga ik ook nog eens mtb’en, gemiddeld ook zeker halve dag weg. Maar daar haal ik zoveel voor mezelf uit dat ik dat helemaal niet wil opgeven. Ik voel mij niet schuldig, mijn man is ’s avonds vroeger thuis en speelt en maakt eten (met groentjes uit ons bio-pakket ;-), maar dat dwingt ons om een beetje gevarieerd te eten).
Maar we leggen denk ik vooral ons zelf en elkaar veel druk op – en al die creatieve blogs met hakende, breiende, kleren makende, kokende en huishoudende moeders helpen daar inderdaad niet mee. Ik zou ook liever dichtbij werken en alle vakanties thuis zijn, maar ik doe mijn job graag. Ik droom ook van een grote tuin en groenten zelf kweken, maar ik slaag er amper in om drie bloembakken te onderhouden. Ik vind al die zelfgemaakte dingen superleuk, maar in winkels uitkijken naar toffe kleertjes al evenveel. En het huishouden, wel, daar ben ik nogal zeer relax in (helpt ook om 5 jaar in een verbouwhuis gewoond te hebben, dan heeft al dat kuisen toch geen zin). Maar het belangrijkste vind ik dat alles wat ik doe dat ik dat toffe dingen vind, dat ik samen kan lachen en onnozel doen met man en kind en dat ik mezelf goed voel in mijn vel. En al de rest… tja, voor het volgend leven/iemand anders dan maar?
Het (niet) onderhouden van bloembakken herken ik wel. Ik heb het een aantal jaar geprobeerd, zo bloemetjes en al in de tuin. En toen beslist dat het toch wel zonde is van mijn geld en vuilniszak 🙂
Ik denk dat wij het zelf zijn die vooral dat schuldgevoel in stand houden eigenlijk. Ik ben voor mijn zoontje zes maanden thuisgeweest. Wat op zich prachtig was natuurlijk. Geen stress, zeeën van tijd voor hem en hem alleen. En ja, dat was leuk en ik heb ontzettend genoten. Maar tegelijkertijd merkte ik toch een soort ongenoegen. Ik miste mijn werk begot. Ik verlangde naar de kwinkslagen tussen collega’s en vooral ik voelde me een buitenstaander als ik op mijn werk kwam. Daar kan ik dus niet goed tegen. Maar toch, ik denk dat mijn kind er veel aan heeft gehad aan dat continu bij mama zijn. Net zoals hij er nu veel aan heeft om naar de crèche te gaan. Ik heb zelfs de indruk dat hij tijdens de vakantie ook graag zou gaan. En nu ben ik dus zwanger van de tweede en heb ik voor mezelf beslist dat ik na drie maanden terug aan het werk ga. Toen ik dat tijdens een etentje met vriendinnen in de groep gooide was er eigenlijk alleen maar verbijstering. “Zo snel?” “Allee, das toch veel te rap?” “De baby zal pas drie maanden zijn.” En ik geef toe, na dat etentje voelde ik me al een slechte moeder en was ik beginnen twijfelen. Zou ik toch niet beter dat ouderschapsverlof opnemen? Gelukkig was er één vriendin die dezelfde mening als ik deelde, dat maakte me sterk. Tja, we kunnen niet allemaal supermoeders zijn zeker? En als het op goeie raad komt, luister ik altijd naar madam Frutsel, want van peptalks, daar kent die wat van!
Ik ben zelfs een week naar het buitenland geweest toen mijn jongste 8 weken was. Nu denk ik: zot dat ik dat ooit heb gedaan. En ik hou me sterk dat als er hier ooit een derde zou komen ik dan wel meteen alles van mogelijk verlof opneem. Om eigenlijk dan te beseffen dat dat gewoon stoere taal is en ik dat niet eens kan, dan ik na een maand ga smeken om eens mijn collega’s te zien. Ze moeten maar zo leuk niet zijn.
Ik had hier een comment geschreven, maar is er precies niet doorgekomen (ofwel is hij geweigerd, kan natuurlijk ook, maar wordpress heeft daar geen melding van gegeven en vindt de comment ook niet terug, dus ik probeer nog eens). Wat ik ongeveer wou zeggen:
blij te lezen dat ik niet alleen ben, ook ik heb soms toch last van dat schuldgevoel, dat ik niet genoeg doe voor mijn kleine vent… Hij is ’s avonds bijna altijd de laatste in de crèche, ik vraag me echt af hoe die andere ouders dat doen… Maar tegelijk weet ik dat ik zonder mijn werk ook niet gelukkig zou zijn en dat zou voor iedereen nog slechter zijn. En misschien moet ik ook maar eens leren dat goed genoeg écht goed genoeg is 😉
moet blijkbaar foutje geweest zijn, sorry 🙂
Pingback: Evenwichtig « Licht in de duisternis
Onze ouders werken allebei nog steeds fulltime en onregelmatig. Ons mama in ploegen en 1 op 2 weekends, ons papa heel onregelmatig en hij wordt ook vaak opgeroepen (de criminaliteit slaapt nooit, om het met zijn woorden te zeggen). Toen we klein waren, waren er dagen dat we hem gewoon niet zagen omdat hij thuiskwam en alweer vertrok toen we nog sliepen. Mama zagen we ofwel ’s morgens ofwel ’s avonds, nooit allebei. En kijk, geen blijvende letsels en een goeie band. Zelfs na al die uren alleen te zitten (toen we al in het middelbaar zaten natuurlijk). Gelukkig hadden we een meme die ons opving voor/na schooltijd. Ik denk niet dat je mag kijken naar de kwantiteit maar echt naar de kwaliteit. Schuldgevoelens zijn voor niks nodig Mieke, volgens mij ben je een fantastische moeder, alleen al omdat je je dit afvraagt.
Er is maar één oplossing, gaan voor een derde!