Er staat hier een wii. In een kot dat overigens te klein is om deftige armbewegingen te kunnen maken, maar daar gaan we nu even niet moeilijk over doen.

De wii dus. En hoe is die hier geraakt?

– Er waren de buurjongens met zo’n ding. En twee zonen die daar heel erg graag mee spelen als ze daar zijn. Waardoor moeder plots zei dat ze dan liever zo’n wii zou hebben in haar huis dan een ander toestel (toen was er nog weinig sprake van een Kinect). Als er dan moet gegamed worden, dan het liefst met een wii. Eventueel vanaf het eerste leerjaar, misschien, als kado bij het lentefeest en verjaardagen?

– Er was de trip naar het buitenland en de echtgenoot die dan maar vrolijk de hele bestelling bij Sinterklaas deed. Om dan gortdroog via Skype mee te delen dat er een wii besteld was. Inclusief sturen, knuppels, geweer, … Een koopje zo zei hij. Moeder, bijna bezwijkend onder het schuldgevoel dat ze een week van huis was, zei er niet veel van. Als je op meer dan 7000 kilometer van huis zit en je de echtgenoot en kinders tien minuten per dag kan bellen, dan ga je niet beginnen discussiëren over een spelleke.

– Er was de argwaan, de grote argwaan. De complete desinteresse op de avond van 5 december. Dat de vader van de zonen zelf alles mocht uitpakken en installeren, dat ik mij daar echt niet mee zou bezighouden met zo’n speltoestanden. Hij zette het ding ineen, ik knutselde met wat lego-toestanden en nam de nieuwe buit boeken door. Gelukkig dat er nog boeken zijn, dacht ik.

– Er was het gespeelde enthousiasme op zes december, vroeg des morgens. En het wrange gevoel erna: “Waarom hebben mijn kinders in godsnaam een wii?”

– Er was zes december ’s avonds: moeder kwam thuis, vader stond te koken en de zonen waren aan het dansen en wel hiermee. En dat moeder eens moest meedoen.

– Ze heeft gelachen, geshaket, gezwaaid, gesprongen, geboogied, gezongen, … samen met de zonen en tegen de vader. Zo’n dingen zijn dus geestig en gezellig.

– Moeder vindt die spelletjes maar niets (wie staat nu in godsnaam met een stuur in zijn handen weg en weer te bewegen, of wie zou er nu heen en weer schudden met zo’n remote om een ijsvloer te vegen?), maar dat dansen: zo mogen er meer zijn.

– En toen werd er een huishoudelijk reglement opgesteld. En dat is dat. En nu ze een wii hebben krijgen ze zeker geen individuele PS-toestanden tot ze minstens 12 zijn. ‘k Zweer het u, tenzij ik nog eens naar het buitenland moet.

De huisregels: