“Liefste mama, wil je even luisteren? Ik moet iets in je oor fluisteren. ’t Gaat over mij, ’t gaat over jou. Weet je dat ik heel veel van je hou?”

Elk woord werd uitgesproken alsof het iets broos en breekbaar was. Hij stond te friemelen aan zijn vingers, was zenuwachtig voor zijn eerste georchestreerde performance. Na de eerste twee zinnen zat hij vast. Het ging niet meer, zei hij. De vraagtekens in zijn ogen, wist niemand nu wat er kwam? Nog eens proberen, weer niets. Dan moest dat pakje maar vlug open gemaakt worden. Met de tekst erin, en toen zegden we het samen. Hij zo trots op zijn geschenk, ik zo blij met mijn juwelendoosje en pasta-armbandje.

Smelten, huilen, blij zijn, trots zijn, je zoon al te groot vinden, hem nog zo klein vinden. Je afvragen of je wel liefde genoeg zal hebben om heel je leven jouw alles  lief te hebben.

En dat geldt ook voor mijn jongste zoon. Zonder gedichtje en zonder klank, maar met des te meer beeld en een even fijn kadootje.

En nu kunnen we er weer tegen voor een jaar 🙂

Mijn zoon, al 1000 dagen hier op deze bol. En al driedubbel zoveel dagen dat ik ouder geworden ben. En al tiendubbel zoveel keer gelachen en geknuffeld. En oneindig veel liefde voor mijn kleine vent.
Het gevoel van trots voor jezelf, voor je werk, voor eender wat… is bij mij nooit zo groot als bij een nieuwe verwezenlijking van deze blonde god. In amper 1000 dagen.

Fries is daarnet in zijn bedje gelegd. Hij was eerder wakker geworden van een huilende grote broer die het maar normaal vond dat je om 9 uur ’s avonds nog niet in bed hoeft te liggen. Benne huilen, Fries wakker. Benne bleef tot nader order boven, het hele arsenaal aan ‘hoe-blijven-kindjes-in-hun-bed’-truuken werd weer uitgehaald en met succes toegepast. Grote broer lag dus weer in zijn bed, had vrede met zijn nakende nachtrust. Kleine broer sabbelde nog even aan zijn flesje. En dan gaat hij naar boven, op de arm van papa. En jij zegt ‘slaapwel, lieve Fries’, en gooit na duizend aaikes nog een kushandje naar hem. Hij lacht, niet te veel want hij is een beetje moe, maar die ogen hebben nog de energie om te glinsteren. Zo hard dat ik smelt. Met plezier.

Sinds eind november is Fries zowat zonder onderbreking ziek geweest. De lijst:

• Windpokken, waarvan de afdrukken nog steeds niet weg zijn.
• Oorontsteking, diagnose bij kinderarts. ’t Was maar langs één kant. Mietje.
• Lichte keelontsteking: vandaar zijn sexy hese stem en zijn toch wel grappige huilmodus.
• Dubbele oorontsteking: meneertje was blijkbaar in zijn gat gebeten bij de vorige oorontsteking. Eén is geen, nu dus langs beide kanten.
• Na drie dagen hoge koorts (ook van de oorontsteking), twee dagen wat lichte puistjes op zijn velletje. Zou dat de zesde ziekte kunnen geweest zijn? Die hebben we dan ook weeral gehad.
• Dan drie dagen koortsvrij. Sinds donderdag lacht Fries terug. Ik was vergeten hoe dat ging, ik was vergeten hoe mooi dat ventje wel is als hij lacht. Echt waar, als je drie weken met een ziek, snotterend, hoestend, kuchend, puffend, zuchtend en blazend baasje hebt rondgehotst, dan is dat lachen bijna net zo mooi als die allereerste lach.
• Deze middag had meneer 38° koorts. Benieuwd wat dat nu zal geven. Er kan er nog eentje bij, december is nog niet afgelopen.

En Benne? Hij at verder…

Het bewijs dat Fries genezen is (was?).

Je kan je kind niet genoeg voorbereiden op een bezoek van de Sint, vinden wij. Het is voor niemand geestig als die heilige man en zijn helpers bij je thuis langskomen en één of twee kinderen het dan meteen op een krijsen zetten. Fries heeft baardmans nog nooit vanzeleven gezien, Benne al meerdere keren met succes, maar een kind vergeet snel na een jaar zonder Sint. We besloten de tacktiek van ‘gradual exposure’ toe te passen. De Sint als spin. Eerst was er de intrede van Sinterklaas in A’pen, daarna volgden de programma’s waarin de Sint werd opgevoerd, zoals Dag Sinterklaas. Beelden waar ook mama ontzettend graag naar kijkt. Als derde stap was er het bezoek aan het huis van de Sint om dan komende dinsdag de eigenlijke schootsessie te hebben.

Over dat huis. *twinkel twinkel* *zucht*. Die ogen van Benne, die blik vol vertrouwen, die angst die er totaal niet was, die gretigheid om handjes te geven aan Pieten (honderden!) en Sint. Het meedansen met de Pietenfanfare, het meezingen met die liedjes. Die ogen van zijn mama, dat verwachtingsvol kijken en hopen dat ze ook even mocht kind zijn, ongegeneerd in de handen klappen en ‘jeeeij’ roepen, heerlijk naïef kunnen zijn. Echt waar: dat is de moeite om daar als grote mens binnen te gaan, met of zonder kinderen. Om die tutjes te zien die de Sint al al die jaren bijhoudt, om een oudere man te zien die zijn eigen tutje na al die jaren terugziet, om die heerlijke zwarte pieten die je kind helpen bij het uit de schouw glijden, bij het trappenlopen, … Wij waren redelijk overbodig.

Het is ook een magisch huis: twee volwassenen en twee kinderen zijn er binnen gegaan. Na een uur kwamen er vier kinderen terug buiten. Danku Sinterklaas, danku Zwarte Piet. Mijn brief is onderweg! Foto’s ook.

Gisteren belde ik naar de secretaris van Sinterklaas. U weet wel, daarvoor heeft u een geheim nummer en speciale cijfercode voor nodig. Eens je verbonden bent moet je dan nog het antwoord weten op de geheime vraag en dan pas krijg je de secretaris van Sinterklaas aan de lijn. Die secretaris was druk bezig met het samenstellen van de agenda voor de komende week. Ik vroeg hem of hij onze aanvraag had ontvangen. De secretaris bevestigde en zei dat onze aanvraag ontvankelijk werd verklaard door een speciale commissie van hulpsinten en pieten. En dat ze langskomen op 2 december. En speciaal voor ons is het de enige echte Sinterklaas die langskomt. Het uur moest nog nagekeken worden, want die Sint is natuurlijk wel een heilig man, maar deze dagen heeft hij ook zelf handen te kort.

Wij kijken er naar uit. De ouders meer dan Benne, en zeker meer dan Fries. Toen ik Benne gisteren vertelde dat hij Sinterklaas nu echt zou gaan zien zag ik duidelijk dat die kleine vent dat nog niet helemaal begreep. Wat hij wel begrijpt is het ‘schoentje zetten’. Niet één (voor hemzelf), niet twee (hemzelf en broer), maar 7 schoenen zet hij. Om duidelijk te maken hoe braaf hij wel is, en hoezeer hij die snoepen wel verdient.

U mag ons komende dinsdag verwachten met een wazige blik in de ogen, misschien zelfs wat gebleit van ontroering (want ja, we zijn weer wat oververmoeid en dan komt dat traanvocht wat vlugger dan anders). ’t Feit is dat ik intussen vol overgave Sinterklaasliedjes zing voor Benne en Fries. Op verzoek. Benne zegt ‘boot’, ‘bonne bonne’, ‘kapoentje’, … en dan weet deze jukebox dat ze haar mond weer mag opentrekken.

Jeeeij, de Sint komt!